|
م. وحیدی (م. صبح)
در هجوم اشباح نامریی و طغیان اندیشه‌ِ عَبَث ـ رایحه ای که صدای اسارت می دهد ـ به نجابت آب و گیاه پناه می برم فاصله هویت من است آغازیست که آفرینش را کامل می کند بی تو خطاها راستی اند و حنجره ها اهتزاز آزادی
غوغای الفاظت چه بی صداست! اینک تو مانده ای و دشتی خُشک با دامنی از زاغ و زَغَن و هَراس از قاصِدَکانی که از آن سوی دریاها می آیند
منبع: نبرد خلق شماره ۴۶۴، دوشنبه یکم خرداد ۱۴۰۲ - ۲۲ می ۲۰۲۳
|