|
یادداشت سیاسیت نبرد خلق شماره ۴۶۶ اول مرداد ۱۴۰۲ طرح حقایقی چند از زبان روضه خوان بیت!
برخی از کارگزاران نظام حرفهایی می زنند که گرچه در «هیچ قوطی عطاری» یافت نمی شود، اما در لجنزار خلافت و در میان گماشتگان ذوب شده در ولایت به وفور وجود دارد. روضه خوانی آخوند علی رضا پناهیان در نشست «تخصصی نوحه سرایان و نغمه پردازان» با عنوان «میانداران جهاد» در این ردیف است. پیش از این که به نکته اصلی از حرفهای او بپردازم، لازم است به این نکته تاکید شود که سخنان پناهیان که از او به عنوان «استاد حوزه و دانشگاه» و روضه خوان بیت ولی فقیه نام برده می شود، در آستانه ماه محرم بیان شده است. او می گوید: «از شما تقاضا دارم موضوعاتی مانند ما برای هم بمیریم، به هم مهربان باشیم و به هم پیوستن، را در قالب نوحه، میان هیاتیها ترویج کنید. الآن مشکلات جامعه ما با اصلاح حکمرانی مردمی حل می شود.» (وبسایت حکومتی دیده بان ایران، پنجشنبه ۱۵ تیر۱۴۰۲) کلید واژه «اصلاح حکمرانی» همانی است که ولی فقیه با عنوان «دولت جوانِ حزب‌اللّهی» به عنوان «راه عَلاج و نسخهِ برون رفت از مشکلات [بخوانید بحران] موجود در کشور»، پیش از برگماری ابراهیم رئیسی مطرح کرد و راهکارهای این پروژه به عنوان بخشی از «گام دوم انقلاب [بخوانید خلافت اسلامی]» با هدف رسیدن به «تمدن اسلامی» هنوز ادامه دارد. پناهیان از نوحه سرایان می خواهد که موضوعاتی چون «برای هم بمیریم، به هم مهربان باشیم و به هم پیوستن» را برای «هیاَتیها» ترویج کنند. او تاکید می کند که: «بزرگ ترین بحرانهای فرهنگی ما می تواند با نوحه حل شود.». نباید فکر کرد که او برای گذاشتن «هندوانه زیر بَغَل» نوحه سرایان این حرف را مطرح می کند. «نوحه سرایان» و «مداحان» با کمک «گُندِه لاتها» و زیر هدایت سپاه پاسداران، به شیوه «خشونت پرهیزی» و تنها با «کُشتَن، کور کردن، زندان، شکنجه، اعتراف اجباری، اعدام و..» عاملان «مهار» بحرانها هستند. پناهیان که از شکافها و گُسلهای درون قدرت و از مسیر پُرسنگلاخ «حکمرانی مردمی» با خبر است، چنین درخواستی را برای تقویت «هسته سخت» قدرت که مستقل از همهِ باندهای درون هِرَم قدرت، ولی در ترکیب آن برخی از افراد این باندها فعال هستند، مطرح می کند و خودش نیز «سه سه بار به نُه بار» قَسَم می خورد که عضو جبهه پایداری نیست. (توئیت پناهیان) برگردیم به نکته کانونی سخنان روضه خوان بیت. او می گوید: «نیاز داریم نیمه دوم ولایتمداری را در جامعه بیان کنیم. رویکرد ارباب و نوکر خوب است، اما باید به بحث ولایت عرضی وارد شویم.» (همان منبع) در این یادداشت جای بحث پیرامون ولایت «تكوینی و تشریعی» و یا ولایت «طولی و عرضی»، به عنوان بخشی از اختلاف بین ملاهای شیعه و سنی، نیست و فقط به این نکته اشاره می شود که از نگاه پناهیان و در حقیقت دیدگاه خامنه ای «مستضعفین اعتقادی» همسان با ولایت عرضی، «نیمه دوم ولایتمداری» است. به یاد داریم که خامنه ای پس از قیام تهیدستان و فرودستان در دی ماه 1396، تعریف رایج از «مستضعف» را رد کرد و تعریف جدیدی ارایه داد که منطبق با ولایت عرضی است. بر این اساس است که حکومت اسلامی و تکامل آن تمدن اسلامی از نگاه «مقام معظم» که از زبان پناهیان بیان می شود، «رویکرد ارباب و نوکر»ی دارد. بر اساس همین رویکرد ارتجاعی است که به تدریج موضوع «مَقبول» بودن نظام که یک پدیده عُرفی است به سود «مَشروع» بودن که یک امر الهی است، کنار گذاشته می شود. بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی رای برای انتخاب رئیس جمهور تنها بیان مقبول بودن اوست و قطعی شدن آن به طور مطلق با حُکم «الهی» که از طریق «فقیه جامع الشرایط» صادر می شود (تنفیذ حُکم)، عملی می شود. بر مبنای همین قانون است که «راهبرد بازدارندگی» و «امنیت ولایت» در عمل سیاسی نشان داده می شود و اکثریت مردم ایران به عنوان «نوکر» از جانب «ارباب» به بند کشیده شده و هر کُنِش حق طلبی با زدن مُهر «فتنه خارجی» سرکوب می شود. بر اساس همین راهبرد است که «آزادی رسانه» «آشفته بازار» تعریف می شود. بامداد روز چهارشنبه ۲۱ تیر خامنه ای در دیدار با شماری از آخوندها گفت: «یک آفتی هم وجود دارد و آن این که در این آشفته بازار صداهای مختلف فضای مجازی و تکثر رسانه ای که وجود دارد، این تکثر رسانه ای در این صداهای گوناگون، یک صدا در انزوا قرار گرفته و آن صدای انتقال معارف نسلی و خانوادگی است. در این غوغای تکثر رسانه ای این صدا ضعیف شده... شما باید بدانید که وقتی با انبوه شُبهه در ذهن جوانها مواجه می شوید با کی طرفید، ما با کی طرفیم» (خبر آنلاین) بر أساس همین راهبرد است که رئیس دانشگاه تهران در نشست با جمعی از دانشجویان عراقی و متقاضیان تحصیل از کشور عراق، برای توجیه پذیرش حشد الشعبی در دانشگاه، می گوید: «هدف نهایی همه ما ایجاد تمدن نوین اسلامی و زمینه سازی برای ظهور حضرت ولی عصر (عج) است.» (تسنیم، یکشنبه ۱۸ تیر ۱۴۰۲) بر بنیاد همین راهبرد است که «شستن میت» به عنوان «امر واجب برای یک مسلمان» به «مجازات» برای «امنیت نظام» تبدیل می شود. برای عملی شدن این راهبرد است که اراذل و اوباش به فرموده به زنانی که از حجاب اختیاری دفاع می کنند با تهدید می گویند: « رعایت میکنی یا سوار ون میشی.» به خاطر تحقق آن «تمدن» موهوم است که آخوند کاظم صدیقی امام جمعه موقت تهران و رئیس ستاد امر به معروف و نهی از منکر با فرومایگی در مورد زنان کشورهای غربی مطرح می کند که: «در این کشورها حرام زاده ها از حلال زاده ها بیشتر هستند و زن اشتراکی بین مردان است.» (ایرنا، شنبه ۲۴ تیر ۱۴۰۲) آخوند رضا اکرمی عضو جامعه روحانیت مبارز، در مورد حجاب اجباری با وقاحت و بی شرمی می گوید: «زنِ باحجاب صاحب دارد و صاحبش هم شوهرش است. اما خانم بی حجاب وِل و رها است. یعنی معلوم نیست، متعلق به چه کسی است؟ متعلق به شوهرش است؟ متعلق به نامحرم است یا متعلق به چه کسی است؟» (رویداد ۲۴، دوشنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۲) موضوع برخورد با زنانی که زیر بار حجاب اجباری نمی روند را آخوند محسن محمودی، یکی از اشغالگران بهارستان و رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی استان تهران، با وقاحت و فرومایگی به نیابت از ولی فقیه، چنین بیان کرده است: «در مساله حجاب هیچ گونه عقب نشینی وجود ندارد؛ دشمن می خواهد با گرفتن حجاب و عفت از زنان بنیان خانواده را سست و بی روح کند و با از بین بردن غیرت مردانه راه را برای ولنگاری اجتماعی فراهم کند.» (فارس، شنبه ۲۴ تیر ۱۴۰۲) فراموش نکرده ایم، این که خامنه ای در این مورد گفت: «کشف حجاب حرام شرعی و حرام سیاسی است.» در ولایت خامنه ای که چشم انداز «حکومت و تمدن اسلامی» را نوید می دهد، برخورد با زنانی که زیر بار حجاب اجباری نمی روند را سپیده رشنو روایت کرده است. او را در شامگاه ۲۵ تیر سال پیش دستگیر کردند و به عمد با صورتی شکنجه شده مجبور به اعتراف اجباری کردند. سپیده در اینستاگرامش می نویسد: «دستی با مشت در را می کوبید که خانم ما از نیروی انتظامی اومدیم، باز کن... یکهو صدای چند نفری که پایین بالکن ایستاده بودند بلند شد که جیغ نکش و گرنه میایم بالا و گردنت رو می شکنیم. دوباره جیغ که صدای مهیب و چرکی جیغ را قطع کرد. نصفِ در باز شده بود و سوتِ جیغ مانندی همه چیز را در سکوت فرو برد... فریاد می‌زدم و کمک می خواستم و همسایه ها فرو رفته در لختهٔ بی چاره‌گی از بالکن و پشت بام با بُهت نگاه می کردند... گوشهٔ هال، دستبند زده و نشسته، زنی داشت توی سر و صورتم می زد و چند مرد لگد می زدند.حدود ده، دوازده نفر، شاید هم بیشتر یا کمتر توی خانه هر سوراخی را وارسی می کردند. یک نفر فیلم می گرفت. دو نفر دفتر و دستک داشتند. اما تحقیرِ من تقسیم شده بود بین همه شان. هر کسی سهم خودش را برداشته بود و چیزی می گفت....» چشم اندازی که گماشتگان ولی فقیه ترسیم می کنند آن چنان موهوم است که شماری از خودیها را هم به مخالفت واداشته است. در ماه گذشته دهها مورد از این گونه مخالفتها از درون هِرَم قدرت و پیرامون آن پوشش رسانه ای داشته است. در این میان حضور مهدی نصیری مدیر مسئول سابق کیهان، رسانه ویژه بیت، بر مزار جاوید نام مهسا (ژینا) امینی گویای چشم انداز تیره و تاریک جمهوری اسلامی است. او در مزار ژینا گفت: «ما به اینجا آمده ایم تا برای آزادی و آبادی ایران از روح دختر کردستان استمداد بطلبیم... روزی که مهسا کشته شد، کل بشریت کشته شد...» در جبهه مردم همچنان ساز انقلاب نواخته می شود. خروش روزهای جمعه در زاهدان، مراسم یادمان شهیدان انقلاب، حرکتهای اعتراضی نیروهای کار، مقاومت علنی و گسترده زنان در برابر حجاب اجباری و... نشان می دهد جنبش انقلابی ادامه دارد. مراسم خاکسپاری زنده یاد پیمان گلوانی، جوان ۲۴ ساله اهل مهاباد، که ۱۴ روز پس از بازداشت «در پی شکنجه به دست نیروهای امنیتی» به شهادت رسید، روز سه شنبه ۲۰ تیر ۱۴۰۲، با شرکت گسترده مردم و با شعارهای «مرگ بر خامنه ای»، «کاک پیمان قهرمان است، شهید کردستان است»، «شهید نمی‌میرد» و... برگزار شد. در رویدادی دیگر، شامگاه یکشنبه ۲۵ تیر ۱۴۰۲، در میدان شهرداری رشت ماموران با مردمی که می خواستند جلوی دستگیری زنان بر سر حجاب اجباری را بگیرند، درگیر شدند اما مردم مقابل شان ایستادند و موفق شدند. کانون نویسندگان ایران در بیانیه اخیر خود اعلام کرد که: «گور آزادیخواهان، گور آزادیخواهی نخواهد شد!» این واقعیت روشن در سپهر سیاسی اجتماعی ایران است. منبع: نبرد خلق شماره ۴۶۶، یکشنبه یکم مرداد ۱۴۰۲ - ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۳
|
