|
دایه گیان ماموستا شه ریف*
دایه گیان بگری له سە ر خاکم کە وا شینم دە و زۆر بگریێ دایه گیان فرمێسکی خوێنینم دە وێ من گوڵی سە د ئارە زووی ژینم لە خاکا خە وتووە خاکی مە یدانی خە بات ڕە نگینی خوێنی من بووە دامە نیشە دایە گیان بۆ هاتنی من چاوە ڕێچ دڵنیا بە بە سیە تی بۆ دە نگی دە رگا مە گرە گوێ دایە گیان سوێندم به فرمێسکی گە ش و ئێشی دڵت دایە گیان سوێندم به جە ور و مە ینە تی بێ حاسڵت من دە مێکە جە رگی سووتاندووم هە ناسە ی سە ردی گە ل دڵپڕی کردووم خە می دە سکورتی و ڕە نگی زە ردی گە ل من کوری کوردی شە هیدی ڕێی خە باتم دایە گیان کۆتری خوێنینی پە ڕی باخی وڵاتم دایە گیان من له شاری خۆم غە ریب و بۆ هە موو بێگانه خوم کۆتری کوژراوی ڕێگای لانه خوم بێ لانه خۆم دایه گیان بگری له سە ر خاکم کە وا شینم دە وێ زۆر بگریێ دایه گیان فرمێسکی خوێنینم دە وێ
مادر جان مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست ؛ فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست گل صد آرزوی زندگی من در زیر خاک خفته است ؛ خاک میدان مبارزه به خون من رنگین گشته است مادر جان چشم براه بازگشت من منشین ؛ مطمئن باش که دیگر بس است..گوش به صدای در منشین مادر جان به اشک خونینت و به درد دلت قسم ؛ مادر جان به تلاش و رنج بی حاصلت قسم آه سرد ملتم مدتهاست که جگرم را سزادنده است ؛ غم دست تنگی و زرد ملتم مدتهاست مادر جان من فرزند کورد شهید راه مبارزه هستم ؛ مادر جان کبوتر خونین پر باغ ملت هستم مثل آن بیگانه، دل پر از ناکامی و ناخوشی، از این همه دست دستی نبود که بیاید و دستم را بگیرد من در شهر خود غریبم و با همه بیگانه ام کبوتر شهید راه لانه ام که بی لانه ام مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست ؛ فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست مادر جان آن دختری که میخواستی عروس تو شود؛ خودت را نشانش بده تا به امید من نباشد تا خودش ببیند که سرتا پا سیاه پوشیده ای شاید هم برود و من را از یاد ببرد مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست؛ فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست
*این شعر را ماموستا شه ریف؛ در سوگ جوانان کردی سروده که در سال ۵۸ به دست رژیم اعدام شدند. این شعر در همایش پنجاه و چهارمین سالگرد رستاخیز سیاهکل به وسیله رفیق صَنَم خوانده شد.
منبع: نبرد خلق شماره ۴۸۷، چهارشنبه ۱ اسفند ۱۴۰۳ - ۱۹ فوریه ۲۰۲۵
|