|
توماج صالحی ایران برای من یعنی مردمی که در این خانه با هم متولد شده ایم، با هم رنج کشیده ایم، با هم از سختیها گذشته ایم، شادیهایمان یکی بوده، طغیانمان یکی، گاهی با هم مخالفت کرده ایم و از هم دور شده ایم، اما در نهایت جز همدیگر پناهی نیافتیم. وطنِ من کولبری ست که با قامت خم شده زیر بار نابرابری، هنوز ایستاده ترین تصویر جهان است. وطنِ من کارگری ست که دستهای پینه بسته اش هنوز بوی امید می دهند. وطنِ من دانش آموزیست که حتی در کلاسِ سرد، رویاهای گرم در سر می پروراند. وطنِ من دانشجوییست که حتی در میانِ جنگ، لبخندش یادآور جریان داشتنِ زندگیست. وطنِ من هنرمندیست که صدای بی صدایان بودن را به تمامِ بلندگوهای ردشده از سانسور ترجیح می دهد. وطنِ من آن نظامیِ شریفیست که هرگز حاضر نشد در برابرِ هموطنش بایستد. تفاوت در قومیت، مرزی میان ما نخواهد کشید، اختلافنظرها نمی تواند ما را فریب دهد، ما یکی هستیم و برای همدیگر کافی، و برای فرصتهای برابر، برای آزادیهای فردی، برای دموکراسی، برای ایرانی شکوهمند دستهای همدیگر را میگیریم. مردمِ ایران نه تنها مالکانِ اصلیِ این سرزمینند، بلکه معنای حقیقیِ آنند. #ما_خود_ایرانیم توماج صالحی
منبع: نبردخلق شماره ۴۹۲، چهارشنبه ۱ مرداد ۱۴۰۴ - ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۵
|