فراسوی خبر... پنجشنبه ۲۰ دی

مانُور شکست خوردگان دمشق در تهران

منصور امان

رژیم ج.ا با اعلام برگُزاری یک رزمایش نظامی – امنیتی در تهران، به کُمک همه کسانی آمده است که در فهم تاثیرات سیاسی و اجتماعی شکست سهمگین آن در سوریه و لُبنان با ابهام روبرو هستند.

سرکرده سپاه تهران بُزُرگ با اعلام این خبر، تصویر روشنی از جو روانی و وضعیت عینی حاکم در زیر «خیمه نظام» و سراپرده های قُدرت ترسیم کرد. پاسدار حسن حسن زاده در حالیکه به شدت تلاش داشت ابعاد مانُور یاد شده را بُزُرگ جلوه بدهد، هدف از انجام آن را «اعلام آمادگی برای مُقابله با هر تهدید» عُنوان کرد. او مُدعی شرکت «۱۱۰ هزار بسیجی» شد، نام چندین «گُردان» را به آن افزود و در انتها برای مُحکم کاری، «اقشار مُختلف مردُم» را هم از آستین بیرون آورد.

هر دو وجه آنچه که این سرکرده بازوی نظامی حاکمیت در تهران بیان داشته، بازگو کننده حقایق مُهمی در باره موقعیتی است که رژیم خامنه ای خود را در آن می بیند. او در وجه نخُست از «تهدید» سُخن می گوید و رانده شدن «نظام» به موضع دفاعی را برملا می سازد. دستگاه حاکم شکست استراتژی حیاتی و تضمین بقایش را فاکتوری در سنگین تر شدن کفه جامعه مُعترض ارزیابی می کند و از همین رو نیز شتابزده در پی آرایش گرفتن در برابر آن است.

در این تفسیر، مردُم ایران با آن هم زبان هستند. ضربه های خُردکننده در سوریه، لُبنان و در خاک ایران، قُطب بندی حاضر در صحنه سیاسی – اجتماعی کشور را که با خیزشها، اعتراضها و اعتصابها پیکربندی شده و با موج نارضایتی خاموش از وضع موجود استحکام یافته، پُررنگ تر و تیز تر کرده است. جامعه خود را در مُبارزه روزمره یا تاریخی با حاکمیت در موقعیت بهتری می بیند، این یک فقط برتری اخلاقی و روانی بر یک نیروی شکست خورده و روحیه باخته نیست، بلکه محصول توازُنی است که رویدادهای مادی در میدان واقعی نبرد رقم زده است و مردُم آن را با گوشت و پوست خود حس و لمس می کنند. تاکتیک نظامی – امنیتی حاکمیت در قالب مانُور، ترجُمان هراس آن از شکل گیری وضعیت جدید به زیان آن و تلاش برای جلوگیری از بالفعل شدن پیامد سیاسی اش یعنی قیام توده ای و سرنگونی است.  

وجه برجسته دیگر در سُخنان سرکرده سپاه تهران بُزُرگ، اصرار بر بُزُرگنمایی ابعاد کمی «مانُور» است. راست یا دُروغ بودن ادعاهای حاکمیت در این باره اهمیت دست دُوُم دارد؛ مُهم تر، مُحاسبه امنیتی آن از گُستردگی و سطح «تهدید» یا به بیان روشن تر، نیرویی است که در برابر خود دارد و برای رویارویی با آن، اعداد و ارقام را به کُمک گرفته. در رقم گذاری نیروهایی که دستگاه حاکم می گوید به میدان می فرستد، تصویر روشنی از صحنه نبرد و کمیت و کیفیت نیروهایی که در برابر یکدیگر صف کشیده اند، ترسیم شده است. «نظام» - به دُرُستی - نه این یا آن طیف یا جریان اجتماعی مُخالف، بلکه اکثریت جامعه را در برابر خود می بیند و به گونه ریشخندآمیزی تقلا می کند در تبلیغاتش خود را در تراز آن به نمایش بگذارد. 

شکست خوردگان دمشق و بیروت می کوشند استراتژی بُنجُل شده «بازدارندگی» شان را در تهران به مردُم قالب کنند. اما رژه ابواب جمعی یک باند لاف زن و ورشکسته که مُشت خالی اش باز شده، کسی را پیرامون ثبات خُطوط دفاعی آن دُچار سووتفاهُم نخواهد کرد.

بازگشت به صفحه نخست