جنبش اجتماعی، روز بنیانگذاری رژیم را از تقویم امسال بیرون کرد

جعفر پویه

روزهای پر فراز و نشیب جنبش اجتماعی همچنان ادامه دارد. بعد از آنکه جوانان شجاع همچون تندبادی سریع در پهنه وسیع میهن وزیدن گرفتند و اوباش سرکوبگر مسلط بر خیابانها را روبیدند، خودباوری در رگ و پی شهرها جاری شد. جنبش در ماههایی که می رود تا به یکسال برسد، اندکی پا پس نکشیده، هرچند فراز و فرودهایی داشته است. گاه پر خروش خیابانها را در زیر پای گله های اوباش ولی فقیه آنچنان داغ کرده که به درد چه کنم – چه کنم گرفتار شان کرده است و گاه خیابان را واگذاشته و سرکوبگران را علاف و بیکار در حال آماده باش نگاه داشته تا خسته و فرسوده شوند. روزهای سهمگینی که بوقهای تبلیغاتی رژیم نعره های بدمستانه کشیدند و داد و هوار راه انداختند که "سرکوب شان کردیم"، چندان دوامی نیاورد. زیرا به ناگاه فرصت پیش آمده در پایان سال در جشن و مراسم ملی و آیینی بار دیگر آرایش صحنه را تغییر داد و نفس حریفان را به شماره انداخت. لرزه های بیم و هراس به سرای ستم پیشه‌گان بازگشت و فریادهای غوغاگران آنچنان پرطنین بر فراز شد که سرتاسر میهن را فرا گرفت. بار دیگر لبخند به لبان خسته باز آمد و مردم دست افشان و سرود خوانان از چهارشنبه سوری به عید نوروز گذر کردند و آنچنان هول هراسی به دل ولی فقیه و دار و دسته دولت نظامی – امنیتی انداختند که برگزاری جشن روز برقراری رژیم جمهوری اسلامی را یا فراموش کردند و یا خود را به فراموشی زدند.

رژیمی که هر روزه برای مردم خط و نشان می کشید و از بالاترین رده های نظامی و امنیتی تا پادوهای ناقابل دست چندم آن به هزاران زبان مردم را تهدید می کردند، آنچنان در چنبره قدرت مردم گرفتار آمد که 12 فروردین، یکی از برجسته ترین مناسبتها در تقویم رژیم از صحنه تاریخ حذف شد. شاید این موضوع زیاد بزرگ جلوه نکرده باشد، شاید به دلیل درگیری و سرگرم کار بودن، فرصت پرداختن به آن پیش نیامده باشد. اما اکنون که مدتی از آن گذشته، می شود به این موضوع بازگشت و بار دیگر صحبت از اتفاقی کرد که نه تنها نادر بلکه، به کلی غیر قابل باور است. یعنی، رژیم جمهوری اسلامی از کنار روزی که رفراندوم فریبکارانه خمینی برگزار و به ظاهر با 2/98 درصد پیروز شد، عبور کرد و به روی خود نیاورد. روز بنیانگذاری رژیم که باید یکی از مهمترین مناسبتها و یا به قول خودشان جشنها را برگزار می کردند را به فراموشی سپردند و به زبان دیگر ترسیدند که آن مراسم کذایی هر ساله را برگزار کنند. چرایی این اتفاق را می شود از چند منظر مورد بررسی قرار داد.

در صورت برگزاری مراسم حکومتی با مخارجی بسیار بالا، این ترس برای برگزار کنندگان وجود داشت که مردم بار دیگر به صحنه بیایند و آن را از دستشان درآورده به ضدش تبدیل کنند. برای جلوگیری از این اتفاق نیز باید مثل 22 بهمن عمل می کردند یعنی، با هزینه بسیار بالا و صرف وقت زیاد و بسیج نیرو، همه توان انسانی خود را به مرکز می کشاندند و در مقابل مردم سازمان می دادند. این کار یکبار در دو ماه قبل از آن یعنی، بهمن انجام گرفته بود و رژیم بهتر از هر کس دیگری به دشواری این موضوع به چند دلیل آگاه بود. ابتدا، در روزهای تعطیلات رسمی امکان بسیج و وادار کردن کارمندان و کارکنان موسسات و نهادهای دولتی و حکومتی وجود نداشت. سپس، کمتر کسی حاضر می شد در روزهای تعطیل رسمی سال نو، به خاطر رژیم از تعطیلات خود بگذرد و برای نمایشی مضحک آلت دست عده ای اوباش حکومتی شود. همین موضوع به عدم باور بسیاری از کسانی که در اینگونه مراسم ها به زور یا تهدید و تطمیع کشانده می شوند صراحت می بخشد. و دست آخر اینکه بسیاری از عوامل و پادوها و مزدبگیران و کنتراتچیهای رژیم برای برگزاری این گونه مراسمها خود در تعطیلات بودند و حاضر به کار نمی شدند. فقط در این میان می ماند عده ای اندک که برای رژیم جزو سیاهی لشکر دایمی به حساب می آیند اما تعداد و شمار آنها نیز به اندازه ای نیست که در مقابل جنبش اجتماعی توان ایستادگی داشته باشد و یا بتواند بر آن بچربد. به این سیاهه می شود دلایل دیگری را نیز اضافه کرد و نشان داد که پایه های اجتماعی رژیم چقدر ضعیف و تا چه اندازه در بین همان کسانی که خود را طرفدارش نشان می دهند نیز متزلزل است. به همین دلایل گفته و ناگفته است که علی خامنه ای و دولت نظامی – امنیتی دست نشانده او از برگزاری مراسم سالیانه و رسمی روز جمهوری اسلامی انصراف دادند و عطای این روز را به لقایش بخشیدند.

حال این افتضاح و روسیاهی را چگونه می توانند توجیه کنند بماند. اما جنبش اجتماعی و بخش تبلیغات آن به نظر من روی این موضوع بسیار ضعیف عمل کرد و آنرا به دست مایه ای برای رسوا ساختن رژیم تبدیل نکرد، زیرا این یکی از پیروزیهای بزرگ جنبش در ماه گذشته است. جسارت و شهامت دختران و پسران شجاع مردم و همراهی و همدلی زنان و مردان میهن با آنها باعث گردید که فتوای ولی فقیه در آتش چهار شنبه سوزی بسوزد. این تنها فتوای او نیست که در این روز سوخت؛ پوزه و ریش و ریشه او نیز در این اتفاق سوخته است. نشانی آن نیز ترس از برگزاری روز جمهوری اسلامی است. او و دار و دسته سرکوبگرش بعد از ماجرای 22 بهمن بسیار گفتند و در بوقهایشان دوچندان بیشتر دمیدند که فلان کردیم و بهمدان کردیم. اما حساب اینجای کار را نکرده بودند و یا به این اندازه فکر نمی کردند که سر نترس این جوانان تمام رشته های تا کنونی آنها را پنبه کند و هرچه در تار و مار کردن سرجنبانان جنبش گفته بود را لاف و گزاف بی مایه جلوه دهد.

بعد از مراسم پرشکوه چهارشنبه سوری و برگزاری زیبا و چشمگیر عید، دیگر شکی برای علی خامنه ای و دار و دسته امنیتی او باقی نماند که این رشته سر دراز دارد. زیرا هرچند اکثریت مردم در شب عید دست تنگ بودند، بانکها از پرداخت پول به مردم سر باز می زدند و بسیاری همان حداقل دستمزد ناچیز را نیز دریافت نکرده بودند اما جشن نوروز را سنگ تمام گذاشتند و به کوری چشم آخوندهای روضه خوانی که مردم را سیاه پوش و گریان می خواهند، صورت خود را حتا با سیلی سرخ کردند ولی در مقابل رژیم عقب ننشستند. برگزاری این مراسم با چنین شکوه و جلالی، این بیم و ترس را در دل رژیم ضد ملی و ضد مردمی بیشتر کرد که با مردمی طرف است که برای رو در رویی هیچ چیز کم ندارد بلکه، این بشکه باروت نیازمند جرقه ای است که رژیم باید به سختی مراقب باشد زننده آن نباشد. اینست که زبونانه عقب نشینی می کند. همچون سگ کتک خورده دمش را لای پا گذاشته، فرار را بر قرار ترجیح می دهد. مراسم روز بنیانگذاری خود را از ترس مردم تعطیل می کند و بدون اینکه به روی خود بیاورد، بدون هیچ سر و صدایی موضوع را خاتمه یافته قلمداد می کند و از خیر آن می گذرد.

این یک طرف ماجرا است. اما این سکه یک روی دیگر هم دارد، آنهم برگزاری مراسم برای یادآوری این موضوع است که رژیم برای تثبیت موقعیت خود و کلاه گذاشتن سر مردم دست به یک رفراندوم ساختگی زده و از آن پیروز بیرون آمده و همه ساله آن را به رخ دیگران می کشد. این یعنی که برای موجه بودن رژیم نیازمند رای همگانی است و اکنون با توجه به اعتراض گسترده و وسیعی که روزانه در شهرها و خیابانهای کشور جریان دارد، این موجه بودن و یا مورد اقبال عمومی قرار داشتن از بین رفته است. رژیم اعتراف می کند که رای اکثریت مردمی را ندارد و مشروعیت اش از بین رفته است. همچنین این موضوع می تواند به بسیاری یادآوری کند که می شود امروز بار دیگر رفراندوم را تجدید کرد و میزان پذیرش رژیم در بین مردم را سنجید. این چنین است که برگزاری روز رفراندوم جمهوری اسلامی به ضد خود تبدیل می شود و مردم خواستار تجدید رفراندوم یا برگزاری رفراندومی دیگر می شوند و این خود می تواند چالشی جدی برای رژیم باشد. رژیم خود با دست خودش موضوع و علم رفراندوم را وسط معرکه برافراشته است و از مردم می خواهد که دور آن به نفع ولی فقیه منفور سینه بزنند. بدیهی است که چنین اتفاقی نخواهد افتاد و با توجه به اتفاقات ماه های گذشته مردم را برای برگزاری رفراندومی تازه جدی تر و مصمم تر خواهد کرد. اینست که رژیم به جای اینکه تخم لق چنین چیزی را در دهن مردم بشکند و خودش برای طرح موضوع پیش قدم شود، ترجیح می دهد از خیر تبلیغ برای خود به مدد رفراندوم قلابی 12 فروردین بگذرد و آن را به فراموشی بسپارد، هرچند که از نظر وجه عمومی برای آن زیان غیر قابل جبرانی خواهد داشت.

طرح موضوع رفراندوم و برگزاری سالروز آن خود مطرح کردن موضوعی است که می تواند توجه عمومی نسبت به آنرا برانگیزد و غول خفته ای را بیدار کند. طرح موضوع رفراندوم فروردین 58 و در بوق کردن آن به معنی تبلیغات برای آنانی است که سعی به مطرح ساختن همه پرسی دارند و یا آنرا در گوشه و کنار زمزمه می کنند. با چنین حسابی طرح مبحث رفراندوم، امنیتی می شود در حالی که خودش موضوع یک مراسم رسمی حکومت زیر عنوان سالروز بنیانگذاری آن است که رژیم باید فکری به حال آن کند. پس بهترین حالت همان در نظر گرفتن مصلحت نظام است. وقتی که در صورت ترجیح داشتن مصلحت نظام یا همان قدرت مطلقه ولی فقیه می توان طبق فتوای خمینی واجبات دینی را نیز تعطیل کرد، چگونه نمی شود از کنار روز بنیانگذاری رژیم به دلیل طرح موضوعی امنیتی که خلاف مصلحت کنونی است گذر نکرد؟ اینست که ترس و وحشت رژیم و به خطر افتادن مصلحت نظام از سوی مردم به دلیل طرح موضوع رفراندوم - حتا اگر به دلیل بنیانگذاری رژیم باشد - به جایی می رسد که از جست و خیز معمول در این روز چشم پوشی کرده و آنرا به زباله دانی روزهای سوخته سرازیر کند.

همانطور که مدتهاست رژیم بعضی از سخنرانیهای خمینی را به دلایل معلوم حذف کرده و هرگز از دستگاه های تبلیغاتی اش پخش نمی کند، احتمالن این روز و موضوع رفراندوم نیز به سرنوشت همان وعده های دروغ خمینی دچار می شود. سالهاست که کسی اولین سخنرانی خمینی پس از بازگشت به کشور در بهشت زهرا را بلندگوهای رسمی نشنیده است؛ همان سخنرانی ای که او وعده آب و برق و اتوبوس مجانی می دهد را می گویم. این سخنرانی به کلی از آرشیو دستگاههای تبلیغاتی رژیم حذف شده است زیرا زمانی که احمدی نژاد و ولی فقیه درمانده رژیم سخن از حذف یارانه ها می راند و پایوران دیگر رژیم دایم ده برابر شدن پول برق، چندین برابر شدن قیمت گاز و گران شدن قیمت آب را تکرار می کنند، چگونه این موجودات دروغگو و فریبکار پیرو خمینی می توانند توجیه کنند که برای روی کار آمدن و به دست گرفتن قدرت، به مردم وعده آب و برق و اتوبوس مجانی می دادند و امروز نه تنها چیزی را مجانی نکرده اند بلکه، مردمی کم درآمد و اقشار فرو دست در زیر بار هزینه سنگین چند برابری اقلام و خدمات ضروری زندگی کمر خم کرده اند و کسی نیز پاسخگو نیست که در کشوری که روزانه بیش از چهار میلیون بشکه نفت آن فقط توسط دلالان وابسته رژیم در بازار جهانی به پول نزدیک می شود، چرا باید چنین هزینه های غیر قابل تصوری را بپردازند؟ چرا مردمی که باید سهم اصلی از فروش ثروت ملی خود را داشته باشند، می بایست به دولت دست نشانده ولی فقیه به قیمت بازار جهانی هزینه آب و برق و گازی را بپردازند که به ظاهر بنا بر وعده بنیانگذار رژیم، خمینی باید آنرا مجانی دریافت می کردند؟

حال از مجانی شدن این اقلام بگذریم، آیا حق این مردم زحمتکش و کم درآمد نیست که از کمکهای دولتی در مورد اقلام ضروری از محل فروش ثروت ملی بهره ببرند و آنرا با حداقل قیمت مورد استفاده قرار دهند؟

اگر پخش وعده هایی که خمینی به مردم داده، به کلی از بنگاه های تبلیغاتی رژیم ممنوع شده و خطر امنیتی برآورد می شود، اکنون همین خطر و مصلحت ایجاب می کند که از روز بنیانگذاری رژیم یا همان رفراندوم تقلبی و پوچ 12 فروردین نیز عبور کنند و آن را مسکوت بگذارند. اگر جنبش اجتماعی مردم ایران با همین جدیت بر خواسته های خود پای بفشارد و میاندار باشد، شک نکنید که روز بنیانگذاری رژیم یعنی، 12 فروردین از تقویم رژیم خط خواهد خورد. این کار نیز هیچ دلیلی ندارد مگر ترس و وحشت از جنبش اجتماعی و مردمی که حق تعیین سرنوشت و انتخابی بودن مسوولین یکی از خواسته های به حق و اولیه آنان است.

اکنون بدون هیچ شکی می توان گفت که جنبش اجتماعی و زنان و مردان آزاده ایرانی شکست سختی به رژیم ولایت فقیه وارد کرده اند و آنهم روفتن روز بنیانگذاری جمهوری اسلامی در 12 فروردین از تقویم سال 1389 است. رژیم از ترس مردم جرات برگزاری چنین روزی را نیافت و جنبش، طعم تلخ شکست را یکبار دیگر در گلوی علی خامنه ای بعد از همه آن خط و نشان کشیدنهایش فرو کرد. این پیروزی بزرگ جنبش اجتماعی مردم و شکست رژیم ولایت فقیه ارزشی بیش از اینها دارد و شایسته تکریم و تحلیل و ارزش گذاری بیشتری است.