برخیز وُ بیفشان وُ بباران ما را
رضا مقصدی
دستت را سبز می خواهم ، دلت را نیز.
جانت را آبی می خواهم، عشقت را نیز.
جهانت را سپید می خواهم ، آرزویت را نیز.
بهار را بذر افشان ِ سرزمین ِ خویش.
دست وُ دل وُ جان وُ جهانت را سلام می گویم
که نوروز را به جشن نشسته یی .
ایران ِ جانت گل افشان باد.
بگشا! بگشا! دریچه ها را بگشا!
بر خاطره ها دریچه هارا بگشا!
با تو دل ِ من هوای دیگر دارد
شادی ِ مرا دریچه ها را بگشا!
***
بگذار بهار، از تو آغاز شود
آواز ِ خجسته ی تو، پرواز شود
ای عاطفه ی شکفته! ما را بنواز!
زیباست هر آنچه با تو دمساز شود
***
سودا زده ام، دوباره بشناس مرا
سرشار کن از ترانه ی یاس مرا
هیهات چه دور ماندم از شور ِ حیات
باز آ وُ ببر به سمت ِ گیلاس مرا
***
در سینه اگر هزار خنجر داریم
اندیشه ی عاشقانه در سر داریم
برگِ دل ما بهار ِ بی مرگ شده ست
بر گستره ی سپیده، بستر داریم
***
باران، باران، دوباره باران آمد
مهمان ِ زلال ِ شاخساران آمد
آمد که امید ِ کِشته را سبز کند
یاران! باران، به کشتزاران آمد
***
از پونه، پیام ِ آشنا می آید
عطر ِ علف از عاطفه ها می آید
خیزید و ُ به روی عاشقان، گل ریزید
ای منتظران! بهار ِ ما می آید
***
در صبح ِ شکوفه، در برت می خواهم
شبنم زده وُ تازه ترت می خواهم
آن دم که به ساحل ِ تو نزدیک ترم
دریا ـ دریا ، بیشترت می خواهم
***
غم نیست دوباره قامت افراز و ُ بخوان !
جان را به امید، شادمان ساز و ُ بخوان !
سرمست تر از سپیده، برخیز وُ برقص!
آتش به دل ِ زمانه انداز وُ بخوان!
***
سخت است زمانه، سخت ، شعری بنویس !
از خنده ی خوب ِ بخت، شعری بنویس!
شاعر! تپش ِ بنفشه ها را بِنِگار!
از سبز ترین درخت ، شعری بنویس!
***
برخیز وُ بیفشان وُ بباران ما را
سبز است ترانه ی بهاران مارا
ای شعله ی هر شکفته! ای آتش ِ عشق!
برخیز وُ برانگیز وُ بسوزان مارا!