فینال
هوشنگ بهار
دیکتاتوری که ادعا می کرد تمامی مردم لیبی از مریدان او هستند و تنها دشمنان خارجی بر ضد او تبلیغ می کنند، سرانجام پس از ۴۲ سال به دست مردم لیبی کشته شد و پس از چند دقیقه این خبر به سراسر دنیا مخابره شد. مردم در لیبی به جشن و پایکوبی و شادمانی پرداختند و در همان حال قلب تمامی مشتاقان آزادی در همراهی و همدلی با مردم لیبی به وجد آمد و اشگ شوق از دیدگان بسیاری سرازیر شد. چه شیرین و لذت بخش است وقتی بعد از تلاشی خستگی ناپذیر ملتی مزه شیرین آزادی را بچشد. به هرحال آینده به هر سمتی برود نمی تواند شرایط را به دوران حکمران خونخواری مثل قذافی برگرداند. تاثیر این تحول بر مردم و آگاهی به شرایط موجود، اوضاع را بیشتر به سمت بهتر شدن شرایط جهت خواهد داد. با توجه به تجارب نکبت استبداد حاکم بر ایران نباید دستاورد های شگرف و تحسین برانگیز مردم لیبی را دست کم گرفت. تردید نباید کرد که سمت و سوی تحول در لیبی علیرغم هر دخالت رژیم آخوندی، هیچ سودی جز کابوس مرگ برای رژیم ولایت فقیه ندارد.
این که غرب تا چه میزان به یار گیری و بهره برداری از آن چه در پی آن است بپردازد، باز هم به خود مردم لیبی برمی گردد که چگونه از منافع خود دفاع کنند. بدیهی است کسانی که تشنه غارت نفت و کسب سودهای کلان هستند با تمام قدرت می کوشند که ملتها حاکم بر سر نوشت خود نباشند. اما سقوط دیکتاتورها توان و ظرفیت برای تحقق آزادی و دموکراسی و حراست از دستاوردهای جنبش خلق را افزایش می دهد و پتانسیل انقلابی در حفظ استقلال وحرمت انسان پیروزمند را بالا خواهد برد.
هرچه مردم بتوانند در قدرت سیاسی مداخله بیشتر کنند و با آگاهی خود را آبدیده تر کنند، از نتایج سقوط دیکتاتورها بیشتر بهره مند می شوند.
اکنون میتوان به این نکته با قطعیت انگشت گذاشت که بعد از سقوط زنجیره ای دیکتاتورها، اگر این تحولات را درفرم یک مسابقه بنگریم با رفتن قذافی، خامنه ای و بشار اسد به فینال رسیده اند. این که مقام اول یا دوم به کدام یک از این دیکتاتور خواهد رسید به عوامل گوناگونی یستگی دارد. در این مسابقه منافع هر دو حریف این است که دیگری شکست نخورد. ممکن است مهارت علی خامنه ای برای کسب مدال اول در جنایات، کشتار، شکنجه و غارت که در تاریخ بی نظیر است، ممکن است او را به مقام اول برساند. با این حال اوضاع به شدت در حال تحول است و این را آینده و تاریخ نشان خواهد داد.
۲۹ مهر ۹۰