سپیدار و آینه

م . وحیدی ( م . صبح )

باران می آید و

ابر

برگهایش را

                  برزمین می ریزد

ابرها

رنگ رنگ

محصورم  می کنند و

جاده ها

 بی حوصله گی غروب را

در بلوغ حادثه

                      انتظار می کشند

بر ساحل سرد می دوی

بی آنکه جای پایت مانده باشد و

نسیمی

دریا را

آشفته سازد

شب می آید و باز

تو مهتاب را می بینی

که آرام  از حنجره ات

                       عبور می کند

و سپیدارانی

که به شادی

 از مردمکان چشمانت

                   تاب می خورند

می ایستی و نگاه می کنی

چون پنجره ای

از بامدادان نزدیک

و بارانی که جهان را

از ابر واژگون

 می شوید و

 تشنگی ماسه ها را

                  با خود به دریاها می برد

منبع: نبردخلق شماره ۴۰۷، یکشنبه اول بهمن ۱۳۹۷ - ۲۱ ژانویه ۲۰۱۹

 بازگشت به نبردخلق

بازگشت به صفحه اول